Σίνε Χολαργού: Ταινίες εβδομάδας

0
1251
Σίνε Χολαργού: Ταινίες εβδομάδας έως 15 Νοεμβρίου 2017
Σίνε Χολαργού: Ταινίες εβδομάδας έως 15 Νοεμβρίου 2017

 

Σκηνοθεσία: Κένεθ Μπράνα
Σενάριο: Μάικλ Γκριν
Πρωταγωνιστούν: Κένεθ Μπράνα, Ολίβια Κόλμαν, Πενέλοπε Κρουζ, Ουίλεμ Νταφόε, Τζόνι Ντεπ, Τζούντι Ντεντς, Τζος Γκαντ, Μανουέλ Γκαρσία-Ρούλφο, Ντέρεκ Τζακόμπι, Μαρουάν Κενζάρι, Λέσλι Όντομ Τζούνιορ, Μισέλ Φάιφερ, Σεργκέι Πολούνιν, Ντέιζι Ρίντλεϊ
Διάρκεια:114
Χώρα:Ηνωμένες Πολιτείες, Μάλτα
Είδος:Δράμα μυστηρίου
Πρεμιέρα:09 Νοεμβρίου 2017

Ελαφρώς πειραγμένη εκδοχή του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος για ένα έγκλημα εκδίκησης στο Οριάν Επρές, σε μια υπέροχα γυρισμένη, πλούσια παραγωγή με αστεράτο καστ –αλλά χωρίς πραγματικό λόγο ύπαρξης…

Δεκέμβρης του 1935. Η πολυτελής αμαξοστοιχία Σαμπλόν Οριάν Εξπρές ξεκινάει από την Κωνσταντινούπολη με προορισμό το Παρίσι. Το δεύτερο βράδυ του μακριού ταξιδιού, το τρένο ακινητοποιείται από χιονοθύελλα έξω από το Βινκόβτσκι (της σημερινής Κροατίας). Και ένας από τους επιβάτες της πρώτης θέσης, ένας χυδαίος Αμερικανός επιχειρηματίας-γκάνγκστερ (Ντεπ), δολοφονείται με 12 μαχαιριές. Ο ονομαστός κι εκκεντρικός βέλγος ιδιωτικός ντετέκτιβ, Ηρακλής Πουαρό (Μπράνα, καλός), που επίσης ταξιδεύει με το λουσάτο τρένο, αναλαμβάνει φυσικά τη διαλεύκανση του φόνου. Και λίγο πριν απελευθερωθεί το Οριάν Εξπρές, ο Πουαρό θα αποκαλύψει ότι το γιατί και το ποιος του εγκλήματος σχετίζεται με την προ ετών απαγωγή και εκτέλεση μια αμερικανίδας πιτσιρίκας-μεγαλοκληρονόμου, που σημάδεψε πολλά άτομα. Αυτή την πασίγνωστη αστυνομική νουβέλα –που η Άγκαθα Κρίστι κυκλοφόρησε το 1934– μεταφέρει ο Μπράνα στο πανί, υιοθετώντας την παινεμένη κινηματογραφική εκδοχή του Σίντνεϊ Λιουμέτ και του 1974. Και αυτή η ταινία, ας πούμε, συγκεντρώνει έναστρο καστ-κράχτη. Επίσης ο σχεδιασμός παραγωγής (Τζιμ Κλέι) είναι ακόμη πιο δουλεμένος και χαζευτικός αυτή τη φορά.

Έχει, όμως, και διαφορές αυτή η νέα βερσιόν από εκείνη του Λιουμέτ. Υπάρχει, ας πούμε, η υπερπροσπάθεια να στριμωχτούν μέσα στα πρώτα 20-κάτι λεπτά του φιλμ (ήτοι, πριν ξεκινήσει το τρένο) όσες περισσότερες φαντεζί εξωτερικές λήψεις γίνεται –να αιτιολογηθεί, βρε αδελφέ, και το φιλμ των 65 χιλιοστών που χρησιμοποιεί ο διευθυντής φωτογραφίας Χάρης Ζαμπαρλούκος στα ωραία πλάνα του. Επίσης, σε μια από τις ευάριθμες προσπάθειες «εκσυγχρονισμού» του στόρι, ένας από τους χαρακτήρες –ο γιατρός Άρμπουθνοτ του Όντομ– είναι ολίγον… μαύρος. Η μεγαλύτερη, ωστόσο, διαφοροποίηση της ταινίας του Μπράνα –που τον φέρνει στον αντίποδα και της συνήθους οπτικοποίησης όλων των έργων της μυθικής Αγγλίδας μυθιστοριογράφου– είναι στο πού ρίχνει το βάρος της. Ηθελημένα, λοιπόν, ο σκηνοθέτης-πρωταγωνιστής δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το ντετεκτιβικό του πράματος –κάπως σαν να θεωρεί ότι η ιστορία είναι πασίγνωστη (που ψιλοείναι). Και εστιάζει αντ’ αυτού στην ψυχολογία των χαρακτήρων –πρωτίστως δε, στου ίδιου του Πουαρό. Που επίσης εμφανίζεται λιγότερο εξυπνάκιας, υπερόπτης και ψυχαναγκαστικός απ’ ό,τι συνήθως. Συνολικά, δεν πρόκειται για τυπική Άγκαθα Κρίστι, αλλά έχει ενδιαφέρον. Α, και πολύ ωραία μουσική από τον Πάτρικ Ντόιλ.

Μια Χαρούμενη Οικογένεια

 

Σκηνοθεσία:Χόλγκερ Τάπε (στην μεταγλώττιση, Άννα Σταματίου)
Σενάριο:Ντέιβιντ Σάφιερ, Καταρίνα Γιούνκ
Πρωταγωνιστούν:Ακούγονται: Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Κατερίνα Γκίργκις, Στεφανία Φιλιάδη, Νικόλας Κατσάτσος, Κωνσταντίνος Κακανάς, Γιάννης Υφαντής, Ιφιγένεια Στάικου
Διάρκεια:96
Χώρα:Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο
Είδος:Κινούμενα σχέδια (μεταγλωττισμένο)
Πρεμιέρα: 09 Νοεμβρίου 2017

Τα μέλη μιας κακότυχης, κανονικής τετραμελούς οικογένειας αντιμετωπίζουν τον Δράκουλα, μια γριά μάγισσα, μια αιγυπτιακή μούμια κι άλλα παράξενα πράγματα, σε αυτή την κεφάτη σινεμεταφορά γνωστού νεανικού μυθιστορήματος.

Ο εργασιομανής και μονίμως κουρασμένος Φρανκ Ουίσμποουν, η σύζυγός του, Έμμα, ιδιοκτήτρια καταχρεωμένου βιβλιοπωλείου, μαζί με την έφηβη ξανθιά κόρη τους Φέι, και τον χοντρούλη και τζιμάνι μικρό Μαξ, συνθέτουν μια κανονική οικογένειαˑ με (αρκετά) κανονικά προβλήματα. Μέχρι που την Έμμα την ερωτεύεται, από σπόντα και εξ αποστάσεως, ο κόμης Δράκουλας αυτοπροσώπως (πολύ σέξι κι αρρενωπό, πρέπει να πω, το σκίτσο του βρικόλακος…). Γι’ αυτό και ο δανδής άρχοντας του σκότους απάγει την βιβλιοπώλισσα, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη Ουίσμποουν, που στο μεταξύ, και λόγω μασκαρέματος Χαλογουιν, έχουν όλοι τους μεταμορφωθεί σε γνωστά τρομο-τέρατα (μούμια, τέρας του Φράνσκενσταϊν, κλπ) από μια ξεδοντιάρα γριά μάγισσα με αραιό άσπρο μούσι –και μια κάποια ρωσοποντιακή εσάνς πάνω της (καλή η Ηλιοπούλου στην μεταγλώττιση). Τέλος πάντων, οικογένεια über alles, βέβαια, και παρά την χλίδα που υπόσχεται το… συνοικέσιο της Έμμα με τον Δράκουλα, εκείνη, μαζί με σύζυγο και παιδιά παρακάμπτουν ενδοοικογενειακές διαφορές και χαζοπαρεξηγήσεις του παρελθόντος και όλοι αντάμα (αφού φτάσουν μέχρι και την βορειοαφρικανική έρημο –πού να σας λέω τώρα…) διατρανώνουν το αδιάρρηκτο του σπιτικού τους…

Παρά το προφανές και αρκετά μονοδιάστατο στόρι, τούτη η αγγλο-γερμανική συμπαραγωγή είχε κάτι που μου άρεσε. Εν αρχή, αξιοπρεπές σκίτσο –από τα περιβάλλοντα με το φουτουριστικό-γκόθικ παλάτι του Δράκουλα ή το νυχτερινό κυνηγητό στην πόλη, έως τις εύγλωττες γκριμάτσες των προσώπων. Μετά, υπάρχει ένα ωραίο εύρημα που ενσταλάζει μικρές, φευγαλέες πινελιές σωματικού ή λεκτικού χιούμορ σε κάπως άσχετες στιγμές (Έμμα και μάγισσα, ως άλλοι υαλοκαθαριστήρες, ας πούμε). Επίσης, σημειώστε μια ευπρόσδεκτη, καίτοι κατά στιγμές επίπλαστη, «ασέβεια» σε καταστάσεις και αντιδράσεις –πέφτει πολύ κλανιά, μύξα και μίζερη γκρίνια, λόγου χάρη, ενώ η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της εφηβομπλαζέ Φέι βγάζει και γέλιο και μπόλικη αλήθεια. Κι είναι, βέβαια, και οι τρεις μουγκές, κακοχυμένες νυχτερίδες του βαμπίρ, άλλη μια ωραία έμπνευση. Συνολικά, μια πετυχημένη μεταφορά του γνωστού ομότιτλου διεθνούς μπεστσέλερ του Γερμανού συγγραφέα, Σάφιερ

Νάνος στο Σπίτι

 

Σκηνοθεσία:Πίτερ Λεπενιότις, Σέλι Σινόι (στην μεταγλώττιση, Φώτης Πετρίδης)
Σενάριο:Μάικλ Σουόρτς, Ζίνα Ζάφλοου
Πρωταγωνιστούν:Στεφανία Φιλιάδη, Φοίβος Ριμένας, Βασίλης Μήλιος, Κώστας Δαρλάσης, Τζίνη Παπαδοπούλου, Αφροδίτη Αντωνάκη
Διάρκεια:84
Χώρα:Καναδάς
Είδος:Κινούμενα σχέδια
Πρεμιέρα:02 Νοεμβρίου 2017

Ωραίο σκίτσο, σπιντάτη σκηνοθεσία και υπέροχα καδραρίσματα αφηγούνται την ιστορία μιας 12χρονης, που βοηθάει τους νάνους του κήπου της να κατατροπώσουν τα σφαιρικά τερατάκια που έχουν εισβάλει στο σπίτι της.

Η 12χρονη Κλόι, με το φούξια καρέ μαλλί, φτάνει με τη χωρισμένη μάνα της στο νέο τους σπίτι, ένα αλλόκοτο, παράγωνο ξύλινο ερείπιο –από τα πρώτα δείγματα ωραίου σκίτσου αυτής της καναδικής ταινίας. Ψάρακας και νεοφερμένη για νιοστή φορά στη μικρή ζωή της, η Κλόι προσπαθεί να ενταχθεί στην παρέα της Μπρίτανι, της Τίφανι και της Τσέλσι, τριών συμμαθητριών της που συμπυκνώνουν με πανέξυπνη σκωπτική διάθεση τα χαζοβιόλικα χούγια πολλών σημερινών κοριτσιών –όλο στάιλινγκ, βαριεστημένη πόζα, σέλφι και κινητό. Κι ενώ η μάνα δουλεύει με τις ώρες, η κόρη ανακαλύπτει πως οι πέντε διακοσμητικοί νάνοι του κήπου είναι όχι μόνο ζωντανοί, αλλά και σε πόλεμο με τα Τρογκς, κάτι μπλε-μοβ μπάλες-πλασματάκια (σαν κακομούτσουνα ξαδέλφια του Σάλιβαν από τον «Μπαμπούλας Α.Ε.», ένα πράμα), τα οποία έχουν, λέει, μπουκάρει στο σπίτι από μια πύλη προς άλλη διάσταση. Τα μπαλάκια καταβροχθίζουν τα πάντα γύρω τους, οι νάνοι τα πολεμούν με όπλα που εκτοξεύουν μια κιτρινοπράσινη χλαπάτσα, ο κόσμος όλος απειλείται, και η Κλόε, με τη βοήθεια του Λίαμ, του σπασίκλα και καθόλου τρέντι γείτονα-συμμαθητή της, μπαίνει επίσης στη μάχη. Αρκεί, βέβαια, να επανακτήσει την πράσινη πέτρα-μενταγιόν των νάνων, την οποία δάνεισε στην βλαμμένη Μπρίτανι για να την καλοπιάσει…

Το στόρι δεν κομίζει τίποτα καινούριο, το δε ηθοπλαστικό μήνυμα είναι το γνωστό περί δικαιώματος στη διαφορετικότητα, περί φιλίας και αλληλοβοήθειας. Η ταινία, όμως, έχει ωραίο σκίτσο, εξαιρετική σκηνοθεσία και μοντάζ (Ρομπ Νιλ), εντυπωσιακές γωνίες λήψης, και τον Πινέζα, τον νεότερο και άφωνο νάνο, που είναι γαμάτη φάτσα. Υπάρχουν, επίσης, χαριτωμένες φευγαλέες αναφορές σε πασίγνωστες ταινίες –όπως το «Επικίνδυνες αποστολές 1», ή ο «Άρχοντας των δαχτυλιδιών». Αλλά το μακράν καλύτερο στοιχείο της ταινίας είναι η σάτιρα που επιφυλάσσει στην κουλτούρα-εμμονή των ανηλίκων με τα κινητά τους, τα σοσιομίντια, και την ποζάτη αυταρέσκεια.

Το Τελευταίο Σημείωμα

 

Σκηνοθεσία:Παντελής Βούλγαρης
Σενάριο:Ιωάννα Καρυστιάνη, Παντελής Βούλγαρης
Πρωταγωνιστούν:Ανδρέας Κωνσταντίνου, Αντρέ Χένικε, Μελία Κράιλινγκ, Τάσος Δήμας, Αινείας Τσαμάτης, Βασίλης Κουκαλάνι, Λουκάς Κυριαζής, Λευτέρης Λαμπράκης
Διάρκεια:106
Χώρα:Ελλάδα
Είδος:Ιστορικό δράμα
Πρεμιέρα: 26 Οκτωβρίου 2017

Η προσωπική ιστορία ενός Κρητικού, αριστερού, συνδικαλιστή και διορισμένου διερμηνέα των Ναζί, με φόντο την Εκτέλεση των 200 της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944, σε μια πλούσια παραγωγή δραματοποιημένης Ιστορίας.

Η νέα ταινία του Βούλγαρη –τέσσερα χρόνια μετά την εξαιρετική «Μικρά Αγγλία» – δεν πραγματεύεται απλώς ένα κορυφαίο αληθινό γεγονός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίαςˑ εστιάζει κυρίως στα αληθινά πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σε αυτό. Είναι οι Έλληνες αριστεροί αγωνιστές της Αντίστασης, που έγκλειστοι στο ναζιστικό στρατόπεδο του Χαϊδαρίου συνέχιζαν τη δράση τους και έθρεφαν την ελπίδα τους κρατώντας επαφή με τους «έξω» (υπέροχη λεπτομέρεια τα καρύδια μέσα στο ψωμί που μετέφεραν τα μικροσκοπικά σημειώματα της επικοινωνίας τους). Την Πρωτομαγιά του 1944, ως γνωστόν, 200 άνδρες από αυτούς τους κρατούμενους του Χαϊδαρίου εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο Καισαριανής, ως αντίποινα για το θάνατο του γερμανού διοικητή Λακωνίας σε ενέδρα των ανταρτών στους Μολάους.

Ο Βούλγαρης και η Καρυστιάνη παρακολουθούν τα γεγονότα μέσα από την ιστορία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη (1909-1944), ενός 34χρονου Ηρακλειώτη μικρασιατικής καταγωγής, που ως αγωνιστής του λαϊκού κινήματος ήταν από το 1936 είτε φυλακή, είτε εξορία, πριν παραδοθεί στους Γερμανούς μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους. Όντας μορφωμένος, συγκροτημένος και πολύγλωσσος ο Σουκατζίδης (Κωνσταντίνου) είχε χριστεί διερμηνέας από τον Γερμανό διοικητή του Χαϊδαρίου, Καρλ Φίσερ (Χένικε). Αυτό το αντιθετικό δίπολο μεταξύ διερμηνέα και διοικητή, αγωνιστή και κατακτητή, καθώς και ο ιδιότυπος θαυμασμός που έτρεφε ο γερμανός στρατιωτικός για τον πράο και γενναίο έλληνα κρατούμενο, είναι ο μοχλός που κινεί την αφήγηση. Οι ερμηνείες του Χένικε και ειδικά του δωρικού κι ολόσωστου Κωνσταντίνου είναι από τα ατού της ταινίας, μαζί με την ατμοσφαιρική φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή (υπέροχα κοντινά στα πρόσωπα). Λιγότερο δυνατοί, αντιθέτως, οι διάλογοι μεταξύ δυο αντρών, που ενδίδουν κατά στιγμές σε μια υπέρμετρα φιλοσοφικίζουσα διάθεση.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας, αν και σαφώς λιγότερο αναπτυγμένοι, χρωματίζουν με ωραίες, ανθρώπινες πινελιές τη ζωή στο στρατόπεδο (εξαιρετικός ο Τσαμάτης, στο ρόλο του Χρήστου, του ανήσυχου συγκρατούμενου και φίλου του Ναπολέοντα). Επισκεπτήρια από τις γυναίκες, κουβέντες αλληλεγγύης κι εγκαρτέρησης, μαύρα μαντάτα από το κολαστήριο της οδού Μέρλιν, ανθρώπινες αδυναμίες, φόβος που αναδιπλώνεται μπρος στην άσβεστη ελπίδα… Ιδιαίτερα, επίσης, προσεγμένος ο σκηνικός χώρος, που στήθηκε στις φυλακές Ιτζεδίν έξω απ’ τα Χανιά. Κι ενώ ο Ναπολέων αρνείται (δυο φορές) την πρόταση του Φίσερ να σώσει τον εαυτό του και την μνηστή του (Κράιλινγκ), βάζοντας άλλον κρατούμενο στη θέση του στο εκτελεστικό απόσπασμα, η ταινία οδηγείται προς το ζοφερό φινάλε στην Καισαριανή, σε μια λίγο παράταιρα «χολιγουντιανή» σκηνή, που κάνει οριακά κατάχρηση της αργής κίνησης αποδυναμώνοντας κάπως το λιτό και αυθεντικό συναίσθημα της υπόλοιπης ταινίας.