Το φως έσβησε σιγά σιγά στον Τίμιο Σταυρό Παπάγου το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Μια ησυχία απλωμένη παντού – όχι από απουσία, αλλά από σεβασμό. Ο ναός, γεμάτος από ανθρώπους κάθε ηλικίας, δεν έκανε θόρυβο. Αντιθέτως, άφηνε χώρο στο Θείο Πάθος να ακουστεί δυνατό μέσα από τη σιωπή.
Εδώ, στον ναό που φέρει το όνομα του ίδιου του Σταυρού, η τελετή της Σταύρωσης έχει έναν άλλο παλμό. Δεν είναι απλώς μια μυσταγωγία· είναι βιωματική εμπειρία. Ο Εσταυρωμένος δεν ανεβαίνει απλώς στον Σταυρό – κατεβαίνει μέσα μας.
Ο ξύλινος Σταυρός, λιτός και μεγαλόπρεπος, σηκώθηκε στο κέντρο του ναού με τη διακριτικότητα που ταιριάζει στη θυσία που δεν φώναξε ποτέ. Κι όμως, εκείνη τη στιγμή, χωρίς καμία υπερβολή, όλοι ένιωσαν πως κάτι βάρυνε στην ατμόσφαιρα. Κάτι Ιερό.
Δεν ήταν μόνο τα λόγια των Ευαγγελίων που μας συγκίνησαν. Ήταν τα βλέμματα. Τα μάτια των ανθρώπων που δεν χρειαζόταν να πουν τίποτα, μόνο να κοιτάξουν τον Εσταυρωμένο και να του πουν «Είμαι εδώ. Σε θυμάμαι».
Ο ναός του Τιμίου Σταυρού φέτος, με τον όμορφα στολισμένο χώρο, τα λιγοστά φώτα και τους υποβλητικούς ψαλμούς, έδωσε μια εμπειρία εσωτερικής κάθαρσης. Όχι θεαματική· αληθινή.
Είναι όμορφο να παρατηρείς ότι, ακόμη και μέσα στον σύγχρονο ρυθμό μιας πόλης, υπάρχουν τόποι που κρατούν την ψυχή σε επαφή με το ουσιαστικό. Ο Τίμιος Σταυρός Παπάγου, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, ήταν ένας τέτοιος τόπος.
