Τα Χριστούγεννα δεν έρχονται απλώς στο ημερολόγιο· έρχονται πρώτα μέσα μας. Είναι η εποχή που η καρδιά μαλακώνει, που η ανάγκη για αγάπη γίνεται πιο έντονη, πιο καθαρή. Δεν είναι μόνο φώτα, στολισμοί και τραπέζια· είναι η σιωπηλή προσμονή να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου, ότι κάποιος μας σκέφτεται, ότι δεν είμαστε μόνοι.Μέσα στη χρονιά κουβαλάμε βάρη. Λόγια που ειπώθηκαν άτσαλα, σιωπές που κράτησαν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, μικρές ή μεγάλες διαφωνίες που άνοιξαν αποστάσεις. Τα Χριστούγεννα, όμως, μας δίνουν μια σπάνια ευκαιρία: να σταματήσουμε για λίγο και να κοιτάξουμε τον άλλον όχι με θυμό, αλλά με κατανόηση.Η αγάπη δεν ζητά να έχουμε πάντα δίκιο. Ζητά να έχουμε καρδιά. Ζητά να αφήσουμε τον εγωισμό στην άκρη και να θυμηθούμε τι μας ένωσε εξαρχής. Ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, μια απλή κίνηση συμφιλίωσης μπορεί να γκρεμίσει τοίχους που χτίζαμε μήνες.
Αυτές τις ημέρες, δεν χρειάζονται μεγάλες δηλώσεις. Χρειάζεται παρουσία. Να είμαστε εκεί, αληθινοί, χωρίς άμυνες. Να ακούσουμε περισσότερο απ’ όσο μιλάμε. Να δώσουμε χώρο στη συγγνώμη, ακόμη κι όταν πονάει.Γιατί η προσμονή των Χριστουγέννων δεν είναι προσμονή τελειότητας. Είναι προσμονή αγάπης. Αγάπης που ενώνει, που μαλακώνει τις διαφορές, που θυμίζει πως, όσο δύσκολα κι αν έγιναν τα πράγματα, υπάρχει πάντα χώρος για μια νέα αρχή.Και ίσως αυτό να είναι το πιο αληθινό νόημα των Χριστουγέννων: όχι να συμφωνούμε σε όλα, αλλά να επιλέγουμε την αγάπη αντί για τη διαφωνία.
Ίσως τελικά τα Χριστούγεννα να μην μας ζητούν να λύσουμε τα πάντα. Μας ζητούν μόνο να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε πώς είναι να αγαπάς χωρίς όρους, να μιλάς χωρίς αιχμές και να πλησιάζεις χωρίς φόβο. Γιατί όταν η αγάπη προηγείται, ακόμη και οι διαφορές βρίσκουν τον δρόμο τους προς τη σιωπή.
