Και έρχεται η στιγμή που ο ιός χτυπάει την δική σου πόρτα. Πίστευα ότι δεν θα γινόταν ποτέ γιατί πρόσεχα πολύ. Φορούσα συνέχεια την μάσκα μου, κρατούσα αποστάσεις, γυρνούσα με ένα αντισηπτικό στο χέρι και είχα ελαττώσει τις εξόδους μου στις τελείως απαραίτητες…
Και όμως αυτός κατάφερε να τρυπώσει μέσα μου. Πρώτο συναίσθημα όταν είδα στα αποτελέσματα του τεστ Θετικό, ΦΌΒΟΣ πώς θα το διαχειριστώ, θα τα καταφέρω στο σπίτι μου ή θα χρειαστώ νοσηλεία, δεν έχω υποκείμενα νοσήματα, όμως είμαι καπνίστρια και με περισσότερο βάρος από το κανονικό…. Μετά να θυμηθώ με ποιους είχα έρθει σε επαφή την προηγούμενη εβδομάδα. Επικοινώνησα με ανθρώπους που θα μπορούσαν να ενημερώσουν άλλους… Την μητέρα μου που είχα επισκεφθεί δύο ημέρες πριν, την αδελφή μου που είχα δει μία ημέρα πριν… Την Πρόεδρο της Πρωτοβάθμιας που μοιραζόμαστε το ίδιο γραφείο, τους γιατρούς των Πολυιατρειων, όλοι έπρεπε να κάνουν τέστ… Και φυσικά ο άντρας και το παιδί μου που μπήκαν μαζί με εμένα σε καραντίνα 14 ημερών. Ευτυχώς τα τέστ όλων βγήκαν αρνητικά. Επόμενο βήμα επικοινώνησα με γιατρό πνευμονολογο που μου σύστησε ένας πολύ καλός φίλος. Ο γιατρός- φύλακας άγγελος, αφού πήρε τηλεφωνικά το ιστορικό μου μου έδωσε φαρμακευτική αγωγή και ήμασταν σε επικοινωνία 3 φορές την ημέρα για όλες τις ημέρες που ήμουν σε καραντίνα. Τώρα που έφτασα στο τέλος και αισθάνομαι ότι νίκησα τον ιό, θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όλους εσάς τους φίλους και γνωστούς που με τα τηλέφωνα και μηνύματα σας μου κάνατε παρέα στις δύσκολες στιγμές της καραντίνας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δικούς μου ανθρώπους που με στήριξαν και με στηρίζουν, στις τρεις αγαπημένες ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΈΣ φίλες που δεν με άφησαν να νοιώσω ούτε μία στιγμή μόνη και κράτησαν τον λόγο τους ότι σε αυτή την δοκιμασία είμαστε όλες μαζί. Σας ευχαριστώ όλους… Σας αγαπώ και σας παρακαλώ να ΠΡΟΣΈΧΕΤΕ!!
